Süreklilik kavramı, mimarlık bağlamında çok tartışılan bir kavramdır. Özellikle kültür ve mimarlık ilişkisine, süreklilik penceresinden bakmak bu tartışmayı daha özele indirger. Kültür, aslında sürekliliğin bir yansımasıdır. Kendi içinde süreklidir. Medeniyetleri biçimlendiren nöronlar, kültürün yapı taşlarını oluşturur(1). Kültür ve mimarlık, günümüzde küreselleşen dünyada yavaş yavaş ilişkisini kaybeden bir boyut halini alıyor. Geçmişteki mimari çabaların o yerle olan kurduğu ilişkileri şimdi de gösterebilmek, kültürel bir süreklilik çabası olarak ele alınabilir(2). Gelişen teknoloji, yapı ve yapım yöntemleri mekanın niteliğini, bulunduğu konumu, kısacası etkileneceği kültürü adeta önemsizleştiriyor. Hong Kong’da bulunan bir gökdelen ile Frankfurt’ta bulunan bir gökdelen aynı karakteristik özelliklere sahip olabiliyor. Bu durumda kültürel sürekliliğin mimarlıktaki yansıma ortamı bir şekilde yok oluyor denilebilir.Beşiktaş İskelesi: Kültürel Süreksizlik endişesi taşıyanlar, hemen daima tarihselciliğe başvururlar. (Rüya,İnşa,İtiraz, Uğur Tanyeli, syf.28)

Küresel dünyada modernleşen toplumlar kendi kültürel birikimine ne kadar uzaklaşıyorsa, Türkiye’de o kadar uzaklaşıyor ve kopuyor(3). En basitinden son yıllarda dillerden düşmeyen Anadolu Selçuklu ve Osmanlı Mimarisinin esin kaynağı olarak anılması bu süreklilik mevzusundan kültürel anlamda kopmama çabasının kolay bir çözümü olarak göze çarpmaktadır. Bu kopuşa getirilen çözüm önerileri tartışıladursun, mevcut durumda ister istemez kültürel sürekliliğin farkında olunmadan sağlandığından da bahsedebiliriz. Mesela İsviçre Baden’deki yeni yapılan apartmanların planlarıyla, Türkiye Bakırköy’de yapılan apartmanın planları aynı olmaz. Sebep olarak kültürel yansımaların etkisi kaçınılmaz. Bu durumda beğensek de beğenmesek de Türk apartmanları diye nitelendirebileceğimiz bir kültürel süreklilik unsurunun varlığından söz edebiliriz.

KAYNAK : https://mimaritasarimsurecveetkilesimleri.wordpress.com/2017/10/05/global-olcekte-kulturel-sureklilik-ve-mimarlik/